تاریخچه روستای سیادرکا

تاریخچه

موقعیت جغرافیایی

 روستای سیادرکا در طول جغرافیای  45/52  و عرض جغرافیایی 22/36 با ارتفاع متوسط 900 متر واقع شده است که از نظر شکل هندسی خطی (مستطیل) بوده و در جهت غرب به شرق در امتداد خیابان آسفالته روستا و رودخانه کوچک درکا گسترش یافته و دو تپه در شمال و جنوب آنرا احاطه کرده است روستای سیادرکا از شمال به تپه نارنج بن و نهالستان دولتی از جنوب و تپه های سمن کتی و از غرب و شهر مرزیکلا و از شرق به مرکز پرورش مرغ آرین ختم می شود.

موقعیت نسبی

روستای سیادرکا (seyadarca ) جز دهستان بابلکنار از بخش بابلکنار شهرستان بابل از استان مازندران می باشد که در 22 کیلومتری جنوب شرقی شهر بابل واقع شده است.

علل نامگذاری: عقیده سالخوردگان روستا بر این اساس است که روستا قبل از تولد آنها و پدران و اجدادشان به همین اسم بوده است و آنچه را که

درباره ی نام گذاری روستا از پدران خود شنیدند بدین صورت عنوان می کنند.

گروه اول را عقیده براین است که سیادرکا ترکیبی از 2 کلمه سو و درکا می باشد سو اصطلاحی است مازندرانی که به فارسی روشنایی را می دهد. و چون در سابق مردم در کنار رودخانه ها سکنا می گزیدند این قسمت توجه عده ای را به خود جلب نموده و به مرور زمان آبادی شکل گرفت و به این اسم گذاشته شد.

گروه دوم این گروه که اکثریت دارند بر این عقیده اند که روستای سیادرکا به این خاطر که بین دو سی (به زبان فارسی تپه) واقع شده و رودخانه درکا از وسط آن می گذرد به سیادرکا نامگذاری شده است.

به عقیده من تعبیر دوم درست تر می باشد چرا که (الف) بین سی و درکا حرف ربط بوده و در واقع بجای (واو) حرف ربط قرار گرفته است شاهد این امر لهجه روستاییان می باشد که معمولاً در صحبت حرف آخر کلمه را با صدای (الف) می کشند نظیر بریما یعنی بیا بریم امروزه لفظ سی درکا به صورت سیادرکا استعمال می گردد.

تاریخ دقیق آبادی:

درباره تاریخ دقیق آبادی به دلیل نبودن منابع دردست اطلاعاتی دقیقی مکتوب نیست تنها منبع موجود سخنان سالخوردگان روستا می باشد که بعضی از آنها در حال حاضر دارای 85 سال سن و بیشتر می باشند و آنچه را از نیاکان خود شنیدید امروزه بدین صورت نقل می کنند به عقیده آنها روستا دارای قدمت تاریخی می باشد و در اثبات گفته های خود به آثار بجای مانده در سمن کتی و ونیسکلا اشاره می کنند.

لازم است اشاره داشته باشیم که تپه های سمن کتی در جنوب روستای سیادرکا واقع شده که می گویند زمانی که شاه نشین بوده و دارای تمدن پیشرقته بود و اسب های سمند در آنجا نگه داری می شد به مرور زمان تمدن آنها دست خوش بحران نابودی می شود. و از آن تمدن بزرگ آثاری از اماکن مسکونی باقی می ماند که قسمتی از آن توسط بزرگان روستا و در زمان حفر نهر آب رود خانه بابل رود مشاهده شده است سوداگران هر ساله جهت پیدا کردن دفینه های قدیمی به کنکاو در منطقه مذکور می پردازند. در زمینه قسمت شرق روستا که امروز به نام ونیسکلا معروف است می گویند عده ای بنام کبریا در آنجا ساکن بودند و بعد ها به چه دلایلی باشد مجبور به مهاجرت می شوند. آثار و اماکن مسکونی و قبور آنها تا سالهای اخیر وجود داشت تا این که در زمان مرحوم

علی اصغر فرخ منش (سال1350) بقایای اماکن مسکونی تخریب و منطقه مذکور به زیر کشت برنج و گندم برده می شود در حال حاضر در منطقه مذکور قبور آنها قابل مشاهده است.

جمعیت روستای سیادرکا در گذشته و حال:

و درباره اولین کسانی که وارد روستا شدند این طور ذکر می کنند.

ظاهراً اولین گروهی که وارد روستا می شوند شیردارها می باشند که  می گویند در میان آنها شخصیتی بنام ملاجافر بوده که روز را با یک خرما سپری می کرد و کار او نوشتن کتاب قرآن بود. قرآن دست نوشته خود را به یکی از اهالی روستای صنم حاجی کلا می فروشد از آنجا به ساری برده می شود و بدنبال  ذکر می کنند کتاب مذکور عاقبت به بابل انتقال می یابد از این که کتاب قرآن مورد نظر در حال حاضر در دست کیست اطلاع دقیقی در دست ندارد.

گروه دوم: کبریا بودند که از روستای کبریاکلا که در 6 کیلومتر جنوب روستا واقع شده به روستای سیادرکا می آیند و در قسمت شرق روستا که امروزه بنام ونیسکلا(veniscola) معروف است سکنا می گزیند این گروها بعد ها مجبور به ترک مکان خود می شوند که علت آن مشخص نیست خانه ها و اماکن  آنها همانطوریکه قبلا اشاره کردم تا زمان مرحوم فرخ منش باقی بوده و بعد از تخریب بناها به زیر کشت برده می شود. بعضی از آثار این گروه هنوز هم باقی است که از جمله سنگ قبرها را می توان نام برد مردمانی که الان در کبریاکلا زندگی می کنند موارد فوق را تایید می کنند چرا که آنها از پدران و نیاکان خود شنیده اند.

گروه سوم: خلیل بودند که از روستای خلیل کلای لفور به این روستا آمده و در آن ساکن شده اند در میان آنها شخصی بنام حاج محمد قلی خلیلی دارای قدرت و شکوه خاص بوده و در زمان حیات خود پادشاه وقت که ظاهراً محمدشاه قاجار باشد را به روستا دعوت می کند محمد شاه در ازاء دعوت می گوید که من دارای 40 زن – 40 گهواره-  40 فرزند و40... و غیره هستم همه موارد

خواسته شده را حاج محمد قلی فراهم می کند و شاه مذکور وارد روستا می شود می گویند ساختمان حاج محمدقلی از آجر ساخته شده بود که بعد از فوت آن در اثر بارندگی زیاد و رسوبات دره به مرور زمان زیر خاک مدفون می گردد  بعد از چندی حیاط منزل ایشان را کنده و آجرها را زیر خاک استخراج می کنند از آجر بدست آمده حمام خزانه ی روستای پیتکا (در 3 کیلومتری غرب روستا) و پل معروف خشکه نو در روستای مرزیکلا را می سازند که در حال حاضر هم مورد استفاده قرار می گیرد حاج محمدقلی دارای ملک زیادی بوده و در زمان حیات خود زمین های شالیزاری شله دشت ولیلم شیردارکلا را وقف سید الشهدا می نماید.

خلیلی هایی که در حال حاضر در روستا زندگی می کنند از بازماندگان حاج محمدقلی خلیلی می باشند.

گروه چهارم: سادات روستا می باشند که از هزار جریب دودانگه ساری به دنبال تعقیب و گریز به روستای سیادرکا وارد می شوند و به علت موقعیت خوب روستا در آن ساکن می گردند. سرگروه آنها را شخصیتی به نام سید میر بابا و سید محسن تشکیل می دانند که اشاره می کنند از سادات پاک و مومن بوده و تا جایی که کفش آنها بر می گشت.

سادات روستا که امروزه شامل طاهریها و موسویها می شود از بازماندگان آنها می باشند. گروه پنجم: پریجائیها (فیروزجائیها) بودند و از فیروزجای بندپی شرقی مهاجرت کرده و به روستای سیادرکا می آیند ظاهراً 7 برادر و 6 خانوار بودند.

فیروزجاییهایی که در حال حاضر در قسمت شرق روستا (ونیس کلا به سر می برند) از بازماندگان آنها می باشند.

گروه ششم: افرادی هستند که از شهرستان نور و کجور به روستای سیادرکا مهاجرت می کنند امروزه حسین پورها و اکبریهای روستا از بازماندگان آنها می باشند.

روستای سیادرکا در سرشماری سال 1370 دارای 217 خانوار و 1162 نفر جمعیت بوده 590 نفر آن مرد و 572 نفر آن را زن شامل می شده است .

آمار نفوس و مسکن روستای سیادرکا :

1129 نفر جمعیت و 315 نفر خانوار ساکن

عضو شورای اسلامی 3 نفر : سید ربیع طاهری - سید حسن موسوی - رحمان علی پور

دهیار : عزیز رجب پور

پایگاه بسیج : علی پناه گلی

شورای بهداشتی و شورای ورزشی

خانه بهداشت : سید معصومه موسوی

منبع  خبری : بخشداری بابلکنار